Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 2005

Kasabay nito ang apartment ni Norah.

Dinala ni Norah ang kanyang tiyahin sa kanyang tirahan at hiniling sa kanyang ina, si Madelyn Jones na hikayatin

siya.

Hinawakan ni Madelyn ang kamay ni Laurel sa kanyang kapatid at sinabing, “Huwag kang malungkot. Sa usapin ng

kasal, si Katalina ay wala pang narinig mula sa akin o sa kanyang ama.

“Paano ito maikukumpara? Napakagaling ni Katalina! Kahit na napakagaling ni Katalina, hindi kami mag-aalala sa

kanya. Pabayaan mo na lang ang hindi pagpayag niyang pakasalan ang asawang pinili namin para sa kanya, kahit

gusto niyang maging single habang buhay, wala kaming problema!” Agrabyado ang sinabi ni Laurel, “She and that

Foster family bodyguard ay parang makulit talaga. Hindi mo alam kung gaano kasungit at kabangis ang bodyguard

na iyon! Alam niya ang aking pagkakakilanlan at naglakas-loob na itulak ako sa lupa sa publiko… Kung si Katalina ay

maglakas-loob na pakasalan siya, ako…Ayoko nang mabuhay pa!”

“Tita, hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya at sa bodyguard na iyon. Hindi naman siguro seryoso gaya ng

iniisip natin.” Malungkot na tiningnan ni Norah ang tiyahin, at nagpatuloy, “Sa tingin ko ay hindi ganoon kababa ang

paningin ni Katalina. Pero hindi ko talaga alam kung bakit gustong-gusto niyang pasayahin ang anak ni Elliot.”

“Hindi mo naiintindihan. Pero kahit anong tingin mo, determinado siyang huwag makinig sa amin.” Sabi ni Laurel na

masakit ang ulo, “Hindi ko kayang alagaan ang bagay na ito, bahala na ang tatay niya!”

“Paano aalagaan ito ng tito ko? Ang pagsasabi ng mga bagay tulad ng pagpapabayad kay Katalina ng 10 milyon,

natatakot ako na ang aking tiyuhin ay lumapit, ngunit hindi siya yumuko. Ngayon pareho kayong galit, bakit hindi

niyo pag-usapan pagkatapos ng ilang sandali!” Iminungkahi ni Norah, “Pupunta ako at kakausapin si Katalina sa

loob ng ilang araw.”

“Norah, kung gayon ang hirap mo. Hindi ko inaasahan na palaging masunurin si Katalina, pero pagkatapos ng

graduation, para siyang kabayong mabangis na tumakbo palayo. Naglakas-loob akong mahalin ang dati niyang

pagsunod ay isang disguise. Ngayon ay may kakayahan na siyang kumita ng mag-isa. Hindi na lang niya tinitingnan

ang mga mukha namin…Masyadong malalim ang pakana!” Sabi ni Laurel, at napaiyak siya.

“Gaano man kagulo si Laurel, imposibleng makasama si Katalina sa bodyguard. Napakababa ng propesyon ng

bodyguard!”

Sabi ni Madelyn.

“Maaaring maging guro si Katalina sa maliit na kita. Ate, sa tingin mo ba ay qualified ang status niya ngayon para

hindi magustuhan ang bodyguard ng pamilya Foster?” Panunukso ni Laurel, “Kung hindi namatay si Elliot, paano ako

mangangahas na bastusin ang bodyguard ng pamilya Foster?

May kasabihan na ang aso ay nakikipaglaban sa mga tao, at ngayon ang taong umalalay sa aso ay patay na, at ang

mga araw ng kaluwalhatian ng bodyguard na ito ay tapos na.”

“Tita, paano mo nalaman na patay na si Elliot?” Namutla ang mukha ni Norah, at bakas sa kanyang mga mata ang

pag-aalala.

Sandaling natigilan si Laurel, saka sinulyapan ang kapatid na may konsensya.

“Norah, sinabi ko sa tita mo ang tungkol dito.” Hindi naman nataranta si Madelyn, “Bale naman kung magsi-chismis

tayo sa magkapatid?

Ang sinabi ko sa tita mo, siguradong hindi sasabihin ng tita mo.”

“Oo. Norah, ang sinabi sa akin ng nanay mo, hindi ko man lang sinabi sa tito mo.” Mabilis na nag-echo si Laurel.

“Nay, Auntie, ang bagay na ito ay hindi maliit na bagay. Huwag ipagkalat ito. Nagsimula nang maghinala sa akin

ang mga pinagkakatiwalaan ni Elliot, at ayoko nang magkagulo muli.” Nalungkot si Norah, ngunit hindi niya ito

maipakita, “Gabi na po ngayon, Auntie, ihahatid na kita sa hotel para magpahinga!”

Matapos ihatid ang tiyahin sa malapit na hotel, naglakad pabalik si Norah at ang kanyang ina.

Nagreklamo si Norah : “Nay, paano mo masasabi sa akin ang sinabi ko sa iyo? Sabi ko na nga ba, walang

makakapagsabi nito sayo! I really regret it, hindi ko na dapat sinabi sayo in the first place. “

Madelyn: “Sa amin ang tiyahin mo…”

Tanong ni Norah: “Noong mahirap ang pamilya namin, tinatrato ba kami ng tiyahin ko bilang sarili niya?

Nakalimutan mo na ba ang mga hinaing na dinanas ng pamilya natin noon?”

Umiling si Madelyn: “Hindi ko nakalimutan. Yung tito mo ang minamalas kami nung simula. Never kaming ginamot

ng tiyahin mo. Noong gusto mong mag-abroad, hiniling namin sa iyong tiyahin na humiram ng pera. Nanghiram ako

ng pera sa tita mo. Kapatid ko ang tiyahin mo, paano siya magiging outsider?”

Bumuntong-hininga si Norah, na ipinakita ang isang vulnerable side sa kanyang mukha: “Nay, alam mo ba kung

gaano ako ka-stress sa panahong ito? Kung namatay din si Avery ng magkasama, hindi ako matatakot. Kung

sakaling malaman ni Avery ang nangyari What I do, then I’ll definitely die! Mama, gusto mo bang makita akong

mamatay?”

“Ano ang sinabi mo! Ikaw ang nag-iisang anak na babae, hindi ko hahayaang mamatay ka!” Hinawakan ni Madelyn

ang kamay ng kanyang anak at binigyan siya ng ideya, “Dahil takot na takot ka kay Avery, mag-isip ka ng paraan

para maalis din si Avery.”

“Sa tingin mo ba ako ay talagang makapangyarihan sa lahat? Ang huling pagkakataon ay ang tamang oras at lugar.

……Pagkatapos ng nangyari noong nakaraan, hindi na makalapit kay Avery ang mga ordinaryong tao, kaya paano

natin siya haharapin?” Tinanggihan ni Norah ang mungkahi ng kanyang ina.

“Norah, huwag kang matakot.” Mahinahong sinabi ni Madelyn, “Kung maglakas-loob si Avery na i-bully ka, may

paraan ako.”